Hayat bir an'dan ibaret.
Bir an varsın ve bir sonraki an yok olabilirsin.
Ben yok olmanın eşiğine geldim, hatta o eşiği geçip geri geldim. 2013'ün son günü, hatta son saatleri... adım adım yaklaşırken sene sona, ben de adım attım, o son'a. Gerçek, tam bir adım.
Yolun ortasına kadar yürüyen ben; hiç farketmedim o an nerede olduğumu. Salaklık belki biliyorum, hatta aptallık evet, evet!
Mesajın gönder tuşuna bastıktan sonra başımı kaldırıp etrafıma bakma fırsatı yakaladığım ilk an, önce bir ışık daha sonra da karanlıkta kaybettim kendimi.
Gerisini hatırlamıyorum bile.
Müzik ruhun gıdasıdır derlerdi, bende buna inanırdım. doktorlarla hem fikir olduğumuzu, karanlıkta geçen 26 saatin sonunda kulağıma gelen tınılarla öğrendim.
Hayata gönderdiğim son mesajdan cevap gelmişti:
"Ben buradayım, ya sen..?"
ben de var olabilir miydim artık? Değişmiş miydi her şey. Yitirmiş miydim kendimi?
Fiziksel acılarımın yanına kalbimin sancısı da eklenmişti. Morfinler, kas gevşeticiler kâr etmiyor ki bu ağrıya. Başımdan eksik olmayan doktorlar; bir bunun çaresini söylemiyorlar. Kolumdaki dikişlerin, oluşan çatlağın sebebi belli de. Ya kalbim.. kalbimin ağrısı neden?
belki bir ben daha devrildi ya da evrildi kendi içimde.
iç içe, kendini saklayan matruşkalar gibi değildi ruhum.
kendini yenilemek için nadasa bırakmalı belki. Ben güçlüyüm nidalarının arasından sıyrılıp, yenilgiyi kabul etmeli, etmek zorunda ruhum...
Şimdi düşünüyorum;
tendonları kopan duygularımı hangi dikiş tutturabilir yeniden?
Hangi makara geri sarabilir zamanı?
Hangi ilaç kesebilir ruhumun sancısını?
