Bu basligi gormeden az once su sahne canlandi gozumde, saat 7olmasina ragmen hala uyuyamamis ben,bunu dusunuyordum.
16bile degil 15yasinda, bir hastane odasinda caresizce doktorun gelmesini bekliyordum.okulda ilk panik atak krizimi gecirmmis,kendimi bi savastan cikmis kadar yorgun hissediyordum.basimda ingilizce hocam gelmisti, belki de benim durumumu fark eden tek kisi. Senin seker hastasi oldugunu saniyordum, derste birden bire rengin atiyordu hep, dedi gulumsedim.her bok vardi da cok sukur o yoktu.kullandigim ilaclari, hastaliklarimi doktora anlatip ona gore ilac vermesini az cok ima edince tamam sen gayet bilincli bi hastasin,eve gidebilirsin demisti.eve gittigim yolu hatirliyorum da bundan sonrasi nasil olacak demistim.cok yorgun,cok kapana kisilmis bir haldeydim. Bu islere nerden bulastigimi, yaptigim turlu turlu aptalliklari hangi kafayla yaptigima hala anlam veremiyorum.kendime sunu yapmasaydin,bunu yapmasaydin diye nasihat veremicem, bi kac yil geriye gidip sunu yapsaydin diyemicem cunku kendi hayat hikayemi neresinden tutsam elimde kaliyor.kisacasi, yanlis hayat dogru yasanmiyor.benim yapacak bir tercihim olmadi.
