itiraf ediyorum burada annesiyle ilgili güzel hislerini belirten, anılarını anlatan herkesi delice kıskanıyorum. okuduğumda hem sinir oluyorum hem de ağlamak geliyor içimden hep. çünkü güzel anılarım yok benim. Ne zaman onu düşünsem içimde koca bir boşluk. sevgisiz bir çocukluk geçirdim. sevgiyi annemden değil de komşumuz derya teyzeden, bakkal aydın amcadan, dayımdan hatta yoldan geçen teyzelerden gördüm.
Çocuk aklı ile sorgulayamazdım tabiki, sadece insan ve çocuk doğası gereği sevilmek isterdim. ama anneler hep öyledir herhalde diye kafamda bir teselli oluşturmuştum. ta ki büyüyüp de başka anneleri görene kadar.. ne okullardaki başarılarım ne de yeteneklerim onun dikkatini çekebildi. sevdiği tarafından farkedilmek için çaba gösterir ya insan işte benim tek çabam da annemin beni görmesiydi. okul hayatıma başladığım ilk gün beni okula derya teyze götürmüştü. akşamları da babam alırdı ilk zamanlar. küçük bir çocuğun kaldıramayacağı şeyler yaşadım yine de anlatamadım anneme. beni dinlemezdi çünkü. kendi annesine tesir edemeyen arkadaş annelerinin örnek gösterdiği bir çocuktum yalnızca.
üniversite için bilerek çok uzak bir ili tercih ettim. ve o sayede koptum evden. bir daha duygularımla geri gelmemek üzere. çoğu kez stajları, proje teslimlerini bahane ederek gitmedim eve. onlar da hissetmediler zaten yokluğumu, zira ne arayan vardı ne bir ihtiyacın var mı diye soran. herşeyle kendim savaştım, hiçbir sorunumu paylaşmadım asla yardım istemedim onlardan. ne maddi ne de manevi. okulumu bitirdim ve artık meslek sahibi bir insanım. fakat bu günlere gelebilmek için neleri feda ettiğimi ve benden gidenleri yalnızca ben biliyorum. anneme karşı içimde duygu tanımlaması olarak ne var bilmiyorum ama kalbim buz gibi benden esirgediklerini düşündükçe.
Sonra ne oldu anlamadım bu kadın üzerime düşmeye başladı. sürekli aramalar ve \'neden aramıyorsun\' gibi aramızda kelamı geçmemiş hayıflanmalar filizlenmeye başladı. ve bu o kadar ileri gitti ki geçenlerde bana;
-kardeşin de sen de çok soğuksunuz, aramızdaki sınırları neden kaldıramıyoruz, diye ağlamaya başladı.. benden esirgediği sevgiyi, şimdi benim ona vermemi istiyordu. sadece sustum. öylece... içimdeki tüm haykırışları tutabildim ya o an benle gurur duyabilirdiniz...
Anne hakkı.. ne demeliyim ki.. evet bana verdiği sütü ödeyemem. ona borçluyum. ama sadece bu. ona hissettiğim tek şey minnet duygusu. sevgi benim için bu hikayede yalnızca bir masaldan ibaret...
