2 sene kadar önce tranvayda müzik dinliyorum ama ayaktayım. hıncahınc dolu. kulağımda son ses kulakiçi kulaklık var ses izolasyonlu. etraftan hiçbirşey duymuyorum. kendi çıkarttığım sesleri de duymuyorum. hani elinizle bi yere vurarak ritm felan tutarsınız ya onları bile. insan kendi yaptıklarını bile duyamayınca bi tuhaf olabiliyor. benim gibi.
neyse , o sıra fena osurasım geldi. 1 sn içindeki kafamdaki mantık dışı düşünceler şunlardı ;
+aman hiçbişi duyulmuyo zaten osur gitsin duyulmaz..
(o sıra ben suymayınca sanki başkasıda duyamayacakmış gibi geldi bir an ve salmaya başladım)
+oğlum yapmaa laannn!!!
dedim ama o sıra sağlam sesli bir biçimde osurdum ve engelleyemedim. hani o an vardır ya , araba çarpacağını bilirsinde genede fardan kör olmuş ceylan gibi bakarsın arabaya , koşup gidemezsin , aynı duygu işte. "lan yapma" diyorum ama bi yandanda osuruyorum. "nerden bilion duymuyorsan sesli osurduğunu" diyeceksin. hissediliyor beyler. sanki göt yırtılıyor gibi oluyor = ))
gözümü yere diktim , kimse baktımı bakmadımı bile bilmiyorum , bi dahaki durakta indim ve koşar adımlarda uzaklaştım = )))
