O kadar yalnız olmak ki zamanla alışmak, zevk almak bu durumdan.
Çevredeki herkese şüpheyle yaklaşmak. Belki paranoyak bir insanım bilmiyorum ama birine güvenmeden asla doğru düzgün konuşmam bile. Bu yüzden nice arkadaşlıklarım başlamadan son buldu.
Birinden hoşlandığım zaman mesela düşündüğüm ilk şey acaba bana yalan söyler mi oluyor. Bu yüzden çoğu ilişkim başlamadan bitti. Güven sorunum var kimseye güvenemiyorum. Denedim çok defa olmuyor. Hislerimin karşılıklı olduğuna inanana kadar beklerim. Hep beklerim...
Kendime bile söylemek istemediğim gerçekler var benim bunları nasıl olur da bir başkasına söylerim?
Bu yüzden yalnız olmak her alanda daha iyi. Hesap verme zorunluluğun yok bir kere sonra eve geç kaldım derdin yok. Akşam ne yesek acaba demiyorsun ne yesem acaba diyorsun kendinden sorumlusun sadece. Sonra hediye derdin yok. Gerçi doğum günlerinde hep aklına gelir ne olurdu şimdi biri elinde bir hediyeyle çıkıp gelse...
Ama gelmeyeceğini bildiğin için rahatsın. Evde pijamalarınla oturken tek başına doğum gününü kutlarken(!) Birinin gelmeyeceğini biliyorsun.
Aslında vardır arkadaşların ama gelmezler çünkü sana en yakın olanı bile aslında uzaktır sana. Hep bir mesafe hep bir soğukluk arada. Neden böyle demezsin çünkü sorgulamak istemezsin mutsuz olacağını bildiğin için.
Yalnızlık iyi. Kendinsin sadece kimse kendine uzak ya da yakın olamaz. Ya kendinsindir ya da rol yaparsın etrafa uyum sağlamak için.
Yalnız olmak bir yandan mutluluktur biraz buruk da olsa bir yandan nefret ettirir kendinden ben bu kadar mı kimsesizim diyerekten.
Ya mutluluğu seçer rol yapmaya başlarsın, ya kendin olur yalnız kalırsın. Kimse kimseyi olduğu gibi kabul etmez. Çünkü herkes en yakınında kendi yansımasını arar. Ya bulur ya bulamaz...
