ayrılmamızın üzerinden 6 ay geçti. ciddi düşündüğüm ilk kişiydi. genel olarak çok uyumlu bir çift olsak da, arada benim ilgisizliğim ve biraz da onun kızsal kaprisleri nedeniyle tartışıyorduk. yani öyle ciddi bir sorunumuz yoktu. ama hayatımın aşkının o olduğundan bir türlü emin olamadım. çünkü çocukluğumdan beri beklediğim o büyülü, ulaşılmaz, ayaklarımı yerden kesecek aşk bu olmamalıydı. ilişkimiz ciddileştikçe bu düşünce, yerini kararsızlığa ve sonra da şüpheye bıraktı. buna diğer sorunlar da eklenince hislerimi ve ilişkimizi iyiden iyiye sorgulamaya başladım ve nihayetinde kaçınılmaz son geldi. artık yeni bir başlangıç yapacaktım. kimseye öyle kolay kolay bağlanmayacak, bol bol gezecek, eğlenecek, bohem bir hayat sürecektim. belli bir süre öyle de oldu. şimdi ise beni çok seven, değer veren ve yavaş yavaş bu ilişkinin adını koymak isteyen başka biriyle birlikteyim. ben de ona çok değer veriyorum, şimdiye kadar tanıdığım en iyi insanlardan biri ve benim için evlenilecek insan profilinde. sanırım ben de onu seviyorum. peki hayatımın aşkını buldum mu? keşke, demek isterdim... daha kötüsü ise, son 1 aya kadar beni beklediğini bildiğim eski sevgilim son zamanlarda daha sık aklıma geliyor ve ne kadar uğraşırsam uğraşayım o kaçınılmaz sorudan kurtulamıyorum: yoksa hayatımın aşkı o muydu?
