herkes doğuştan diplomalı oyuncu sanki. büyüdükçe sınıf atlıyorsun. kabul görmek, sevilmek, yer edinmek... hepsini elde etmek için birçok role bürünüyorsun. muhatap olduğun tüm şahıslar da rol kesiyor çünkü. aslında herkes mucizevi bir anda bu kesişmeden vazgeçse de artık kendi kişiliklerimizi yaşasak. zira özledim keratayı...
"beyaz yalan, arkadaş hatrı, aman kalbi kırılmasın, o ne der, idare ediver canım" derken kendi hayat oyunumuzda başrolden silinmişiz. yönetmen koltuğunu kaptırmayalım bari diye düşünmeyin çünkü ona da "anne-baba, arkadaş, eş- sevgili, patron, ev sahibi, hatta devlet yöneticileri" kadrolanmış. çubuğun zaten iki ucu malum b. ka bulanmıştı, ortadan tutalım dedik. ama tüm ortalar ikinci bir emre kadar kaldırılmış. her zaman bir kutbu seçeceksin denildi, a yada b... a+b olmaz, olamaz denildi. bu noktada matematiksel zekanızı da devre dışı bırakın lütfen. zeka mı o da ne?! senin düşünmeye, kendini yormaya hele hele sorgulamaya ihtiyacın yok. zira hepsini senin için birileri yapıyor zaten...
-lütfen gel otur şöyle, ayaklarını da uzat.
+ama iç sesime engel olamıyorum, sürekli konuşuyor.
-onu da düşündük. al sigara iç, alkol al, para da verelim alış veriş yap. sen zaten bu amaçla seçildin bu sahneye.
+aman öldüğümde haber verin de bari gömüldüğümü bileyim...
