ben 23 yıldır yaşıyormuşum. sen kaç yıl.. kırk olabilir. ben kaç yıldır yaşıyorum.. ne kadardır kendimim desem 8 10 derim. ama sen.. sen uzaksın. senin büyük gözlerin var. gülümsediğini görmedim hiç. kızdığını gördüm. kızan insanları seviyorum. Şu lanet olası hayata kızmayan insanlar gerçek değil biliyorum. kimse mutlu değil biliyorum, olamazlar! nasıl mutlu olunur! sen kızın kanserken nasıl mutlu olursun! ben sana aşıkken nasıl mutlu olurum! aşk dediğime bakma aşka inanmam. bu insanların kendilerini bir şeylerden eksik kalmamak için uydurdukları bir kelime. ben seni her gördüğümde seninle konuşma isteğine inanırım. ben seninle yüzlerimiz yakınken konuşmaya inanırım, ben sigaralarımızı içerken hayatın ne kadar soysuz olduğunu konuşmaya, ona kafa tutmaya çalışmamızın ne kadar komik olduğuna ve bunu yapmaya mecbur olduğumuzu bilmemize inanırım. ben senin büyük gözlerine, dostluğa, saate bakmadan arayabileceğim tek dostuma inanırım. insanın tek dostu olmasına inanırım. acıkınca yemek yemeğe, ihtiyacım olunca konuşmaya inanırım. beni kendisine tapmam için, amaçsız oyunlar oynamak için değil duyguların tadına varmam için bana bu şansı vermiş tanrıya inanırım. ben senin büyük gözlerine inanırım. inanmak sevmek demek bunu da bilirim. tanrıyı en çok severim. tek dostumu severim. senin büyük gözlerini-seni severim. sevmek birlikteliği getirmeyebilir. Çünkü bu hayat denen zamanda birkaç seye sahip olabilirsin. tamamına olamazsın, olsan sen; sen olmazsın. büyük gözlerinden, devasa kalbinden yaşlar akıyor şu an, kupkuru kaldın bunu biliyorum. kupkuru kaldın gülemiyorsun. gülemiyorum, ben de kurudum. birlikte olamayız bunu biliyorum. ama seni sevmek-büyük gözlerinle- tanrının bana verdiği şansı kullandığımı hissettiriyor. bunu söyleyemem ama yazabilirim. seni seviyorum.
