Neyim var neyim yoksa bıraktım... Çok gerilerde... Kaldılar.. Sonunu Bile bile yapayanızlığa koşulsuzca, belki de şuursuzca daldım... Sonra kendi ölüm fermanımı dört bir yana saldım... Bekliyorum.. Altımdaki sehpanın ayaklanıp, onun da artık çekip gitmesini... Gitmiyor... Ayakları kangren olmuş...
Kanatlarına gökten haciz gelmiş bir melek gibi bekliyorum öylece... Burada... Öylesine üşüdüm... Korktum... Çekindim... Yoruldum... Yordum... Ve öylesine susadım ki... Korkuyorum... Acımasız bir katil gibi, kendi şahdamarımı kesip, kendi kanımda, kana kana boğulacağım günü...
Aşk hepimiz için hep yalnızlık, acı ve elem. sadece onlar birbirini bulabildi... Adem ve havva... Toprak ve kan.
