genelde taraflardan sadece birinin aşırı uğraşları sayesinde ayakta kalan ilişki türüdür. ve o insanüstü çabayı gösteren taraf da hep erkekler olur.
etrafımda gördüğüm kadarıyla erkekler ilişkilerine, kızlara oranla çok daha fazla önem veriyorlar. belki bunun sebebi arkadaş çevremde laubali, sırnaşık, saçma sapan insanlara yer vermemem de olabilir. kızlardan da ilişkisini ayakta tutabilmek için çok çabalayanları vardır elbet ama bunlar bir elin parmaklarını geçmez.
kızlar nedense hep ilgiye muhtaçmış gibi bir imaj çizer. yaptıkları bir fedakarlık varsa ilk fırsatta erkeğin kafasına kakar. ama erkekler ilişkide hem güçlü tarafı oynarlar hem de yaptıkları fedakarlıklardan bahsetmezler.
bir zamanlar benim de böyle yürütmesi zor bir ilişkim olmuştu. maddi durumunuz da çok iyi değilse gerçekten sıkıntılı dönemler yaşayabiliyorsunuz. onu sadece birkaç saat görebileceğiniz halde o kadar yol gidersiniz ve tek beklediğiniz sizi gördüğünde sevinip, sıcak bir gülümsemeyle sıkıca boynunuza sarılmasıdır. ama yook! onlar ilgiye muhtaç ya ilk fırsatta "niye beni görmeye bu kadar seyrek geliyorsun?" diye sorarlar. siz yola harcayacağınız parayı, orada yiyip içeceklerinizin parasını dişinizden tırnağınızdan artırarak toparlamaya çalışırsınız ama o bunun farkında bile değildir. onun gülümsemesini görebilmek için hediyeler almak istersiniz ama yine o maddi engeller bağlar önünüzü. gidip ucuz, gümüş kolyeler alabilirsiniz ancak. onu da alırken sıkı bir pazarlık yaparsınız. ama "o hiç üzülmesin" istediğiniz için bunlardan bahsetmezsiniz.
böyle bir şey işte.
ne kadar yoğun emek verseniz de genelde hüsranla biter.
