baba diyince aklıma gelen en önemli şey,
mesafe.
kocaman, soğuk bir duvar.
çatık kaşlar.
disiplin.
eskiden olsa,
nefret.
ama zaman geçtikçe,sana hak verip, içimdeki o sevgiyi büyütüyorum.
baba demek,
kutsallık demek.
kutsal bir sevgi.
ve sonsuz bir saygı.
yıkık dökük bu şehrin duvarları birer birer üstüme yıkılıyor yine,
yine,
yine baba!
uzaktayım baba, her zamankinden uzak bir mesafe var baba aramızda.
bu sefer kilometreler var.
ama sen ne kadar kutsal bir adamsın ki, o mesafeden bile bana,
kızgın olduğun kızına yardım ediyorsun.
sen nasıl affedici bir insansın baba, karşındakını üzmeden bunu becerebiliyorsun.
utanıyorum baba.
bazen yüzüne bakmaktan utanıyorum.
seni utandıracak, bana yakışmayan şeylerin olmasına izin verdiğim için.
zamanında senden nefret ettiğimi sandığım için yaptığım şeylere,
lanet ediyorum baba.
lanet olsun baba, bazen yaşadığıma pişman oluyorum.
belki de hiç doğmamalıydım baba,belki de senin kadar,demir kadar sert olmayı öğrene kadar,
oradan oraya savrulmasaydım baba.
bu kadar uçarı olmasaydım keşke.
bu kadar düşüncesiz, bu kadar hayalperest olmasaydım baba.
ve bana ahir ömrüm boyunca bir çok nasihat ettin,
ama arada kilometreler varken biri var ki,
unutamıyorum onu baba.
o nasihatı unutamıyorum, ve mıh gibi aklıma kazıdım baba.
sen bilmesen de, o benim hayat felsefem oldu.
hani geçen dedin ya benim yüzüğümü küçültüp sana vericem diye,
bende istememiştim.
şimdi istiyorum baba, her ne kadar o yüzüğün ideolojisi benle alakalı olmasa da,
belki fişlenecek olsam bile,
sana ait,senden yagidar kalacağı için ömür boyu takıcam baba.
her şerde bir hayır vardır ya,
ben senin değerini daha iyi anladım baba, her ne kadar karşında boynum bükük dursa da,
affet beni baba.
ben senin hakkını hayatta ödeyemem.
affet..
