Ne yalan söyleyeyim, takip eden günler zor günlerdi. Nasıl kandırıldığımı hazzetmeye çalışmakla geçti hepsi. Kendisi de bana aynı şekilde ulaşmaya çalışıyordu. Ona bu fırsatı vermedim tabi. Sömestr tatili yaklaşmıştı. Memlekete dönüp, biraz kafa dinlemek istiyordum. Zaten kalkıp bir hafta erkenden geldim. Gelirken bilgisayarımı da almadım yanıma. Telefonumu zaten hiç açmıyordum. 3 hafta gibi bir süre, kafamı topladım. Hiçbir şekilde dışarıyla ilişki kurmadım. iyi de geldi.
Okula döndüğümde, bir arkadaşımın oda arkadaşı, o odadan ayrılmış, bende hemen odaya konmuştum. Bu kişi hala oda arkadaşımdır. "E" diyelim kendisine. E'nin böyle garip huyları yoktu Allah'a şükür. Ama hala karanlıktan tırstığın için ışıkları kapatamıyorsun değil mi güzel kardeşim? (Kendisi de okuyor da sözlük). Her sorunun eninde sonunda karşılacağı son gibi, bu durum da yavaş yavaş çözülüyordu. Kendisi hala sürekli mesaj atıyor, ulaşmaya çalışıyordu ama, cevap alamadıkça kayboluyordu azmi galiba. Nitekim belirli bir süre böyle oldu.
Prensipler önemlidir benim için, zaten galiba birçok insan için böyledir. Ben lafımı söylemiştim, ne yapılacağını da söyledim. Ancak, hepimiz insanız. insanda duygusal bir varlık. Belirli birşeyler yaşadığınız herkesi özlüyorsunuz. Elinizde değil. Bana olan da bu oldu sanırım. Şimdi dönüp o zaman bakıyorum da, niye belirli aralıklarda attığı mesajların birine, o gün cevap verdim anlamıyorum. Şimdi olsam öyle bir zayıflık göstermezdim. Ben bu işi sigara ya da alkol bağımlılığına benzetiyorum. Uzak durmak istersiniz aslında, ama sizi çeker. Siz de buna karşı koyamıyorsunuz, bir bahane üretirsiniz. Son bir tane, arkadaş ortamı kuruldu şimdi ayıp olur ya da her ne zıkkımsa, birşey bulursunuz. Bu durumda benim bahanem, yeterince süründürdüm, aklı başına gelmiştir, pişman olmuştur idi. Benim gerizekalı kendim, sen bu lafları pişman olsun diye, aklı başına gelsin diye mi söyledin? Hayır. Konu da bu değil zaten. Yaptığı şeylerin affı yoktu, bense ettiğim lafların arkasında duramayacak bir çocuktum.
Mesajımı görünce hemen geri döndü. Binlerce özür diledi. Sanki böyle yapınca kazanan ben oluyorum gibi, saatlerce yalvarttım. Halbuki kaybeden yine bendim, tabi bunu düşünmek, kabullenmek istemiyordum. O gece uyumaya geçtiğimde, en azından konuşuyorduk. Bana kalsa, hiçbir şekidle eskisi gibi olmazdı durumlar. Olmadı zaten. Bazı şeyler değişti. Ben değiştim.
