kolay değildir yüz yüze ayrılmak. çok net hatırlıyorum; 2 saat dil döktüğümü, ilişkimizin devam etmesinin bir anlamı olmadığını, çok klişe olsa da ''daha iyi biri karşına çıkacaktır'' demelerimi, benim ilişki yaşayacak normal bir tip olmadığımı... her şeyi kafada oturtmuş, karşı penceredeki insanlara bakarken peş peşe koyuyordum ilişkiyi bitirecek tespitleri. konuşurken pencereye bakmak gayet kolaymış, döndüğümde bunu anladım. sabah seni tüm sevecenliğiyle karşılayan o güzel kız; yanakları kızarmış, gözleri kana bulanmış, perişan halde, yanında bu hale gelmişti. ona baktığında, ne kadar hissetmemeye çalışsam da iliklerime kadar hissetmiştim o acıyı. son bir hamleyle soruyordu kız ''ayrılıyor muyuz yani?'' diye... biraz önce ahkam kesen ben ''evet'' diye bilir miydim buna! azıcık insan olan karşısında böyle duran bir kıza nasıl ''evet'' diyebilirdi. tabii ki ''hayır'' dedim. onun gibi ağlamasam da yüreğim parçalanmıştı. çünkü erkekler kızlar gibi vurmuyordu duyguları dışarı; hep içeride, en derinlerinde yaşıyordu bütün ızdırapları...
