'karabasan' sahnesinin oldukça vurucu olduğunu düşündüğüm film. "bazen tanrılar kendilerine kurban seçerler, tanrı olduklarını hissetmek için' sözü de yine filmde geçen düşündüren sözdür.
ayrıca, başak köklükaya karakterinin depresif bir anında bindiği taksinin tipsiz şöförünün omzunu ansızın tutması, bunun üzerine taksicinin o ele anında yapışması, ve bir sonraki sahnede soluğu belgrad ormanlarında almaları, fikret kuşkan'ın annesiyle yaşadığı geçmiş hesaplaşmaları, nejat işler 'in yüzündeki korku ve o salak ifadesi, vs tüm bunlar bana filmi izlerken, heeeyt be işte oyunculuk dedirtmiştir adeta.
