dogmatizmi reddeden bünyedir, ne kadar zorlansa da o bünye çocuk masallarını yutmaz. bunu ilk fark ettiğimde çok küçüktüm, 9-10. akşam ezanı okunduktan sonra, mahallenin yokuşunun başına oturduk dört arkadaş. baykuş sesleri ve karanlık, ne olduysa artık laf cinlere geldi. cinlerin insana yaptıklarından bahsettiler ve ondan bahsederken "cin" demediler asla, eğer üç kere söyleseler cinin gelip onları çarpacağını söylediler ben ayağa kalktım "cin" dedim, üçü de korkuyla baktı bana. bi şey demediler, o esnada içlerinden biri kaçmaya yeltendi ve tekrar, daha yüksek sesle "cin" dedim. kaçmaya yeltenen çocuk çoktan kaçmış, evin önünde ayakkabılarının bağcıklarını telaşla çözmeye çalışıyordu. "dur, yapma deli misin" dedi geri kalanlar. bu sefer avazım çıktığı kadar bağırdım "ciiin!". biri çöküp ağlamaya, diğeri de ayağa kalkarak üzerime yürümeye başladı, o yumruk atmadan ben tokat attım. yere düştü çocuk, eğildim ve fısıldadım kulağına "işte bu cin, bak!". bana bakmasıyla sağ gözüne yumruğu yemesi bir oldu, o da ağladı. hepsi ağladı, hep ağladılar.
