Bizi ayıran bir dizi çağ artık. Nerede danışsam
ona, yüklü bir umarsızlık izliyor sesimi. Öteki
çünkü, o, öteki artık; bir sed ayırıyor bizi
her kılköprüden.
Ussal olan ne, usa direnmekte? Taş kadar somut,
buğday kadar eğik ağlatısı, bu bekinerek
savunduğu. ikimiz de biliyoruz, ben bilisizliğin
daha beşiğinde, o eşiğinde bilgeliğin, çok
ötesinde bilmenin, bilmemenin: Herbir bağa
engeliz şimdi, bize dünden artan bir inanç ile.
Gecenin ilerlemiş saatında parçalanmış bir fanus
gibi sessizlik. Bu bulanıklık, uzağı kollayan
irisin. Bu denetimsiz gövde, bir güz yaprağı;
ağaçların altından başlayan küflü halı
sokağa ana örgenini, elini, göğsünü sürüyor
hızla. Yüreğini. Öyle sarsılıyor bu kapkara oda,
kimi geceler.
