yok yok, telefon vardı o sıra bizim evde, komşuda da olması büyük ihtimal. inasnların gücü yetiyordu almaya da hani. o zaman nu ötv si cartı curtu da yoktu ama görüşme ücreti mi pahalıydı. amaaan, en fazla kaç saniye sürebilirdi ki sonuçta. peki bir samimiyetsizlik miydi, can ciğer olamama durmu muydu? bu çekingenlik niyeydi bilmem, ulan ufacık çocuktum be, akşamın bir vakti git kapının önünde dikil, bilmem ne teyze iyi akşamlar... müsaitseniz annemler size gelecek.. şimdi düşünüyorum bir de, yok değiliz diyen de olmadı hiç.. ben de arsızı olmuştum sonunda, ilk baştaki çekingenlik de kalmamıştı. hem söze bile gerek yoktu, bakışmaya bile.. kapının önünde o saatte dikilen tek bensem herşey çok açık ve netti.. 80lerin sonu 90ların başıydı.. kirlenmek güzeldi.. *
