Güclü görünmek icin elimden geleni yapiyorum, gülüyorum takmiyor havasinda takiliyorum ama bi yere kadar. Eninde sonunda en yakinim dediklerime döküyorum icimi. Zaaflarimi gösteriyorum en samimi halimle. Sonra ne mi oluyor? Basit bir tartismada zaaflarimdan vuruluyorum. Bu sefer en yakinlarima karsida güclü görünmek icin cabaliyorum, haliyle yoruluyorum. Soguyorum insanlardan, yalnizlasiyorum ve eskisi gibi yalnizliktan korkmuyorum.
Yani yasadiklarimdan ögrendigim iki sey var:
Birincisi bir insani 40 yil da tasisan sirtinda, indirdigin an kötüsün
Ve ikincisi oksayan elin kiymetini bilmeyenler, tekmeleyen ayagi öpüyorlar. Siktiri cekiyorsan kiymetlisin. Ugrasirsan degersiz.
