"Türban" lafini duyunca, diger hicbir cümleyi dinlemeden, kahvede ilkokul terk abisinden ögrendigi refleksle "inanc özgürlügü:((" diyen sig beyinlerin anlamadigi/anlamak istemeyecegi harika bir kadinin konusmasi.
hayatta her sey inanc mi?
cok samimi soruyorum bunu, hicbir polemige girmeden.
hayattaki tüm 'degerler' bi inanca mi bagli?
ben inancli bi insan degilim. ancak agzindan din lafini, allah lafini düsürmeyen binlerce/milyonlarca insandan daha dürüst yasadigima eminim.
insanin, iyi birisi olmasi icin bir seylerden korkmasina, bir seylere bagimli olmasina gerek yok. inansin ya da inanmasin, insanlar bunu idrak ettiginde dünya cok daha güzel bir yer olur.
bu kadin yillardir meclise etekle giriyor.
ayagi protez.
belki utaniyor, saklamak istiyor bunu. ama direniyor, belki direne direne asiyor komplekslerini.
simdi bu kadin, o ayagiyla, etegiyle bugün kürsüden konusmasini yaparken, türbanla meclise giren o kadinlar "ne kadar özgür bir ülkeyiz" diye düsünüp mutlu oldular degil mi?
keske dindar olduklari kadar utanma duygusuna da sahip olsaydi o kadinlar. safak'a bakarken utanip "lan tamam biz özgürüz de, sadece bize olmasin bu özgürlük" deselerdi. kadin kadinin halinden daha iyi anlar ya hani.
yazik. harbiden yazik.
"ay ne kadar özgür, ne kadar demokratiz"
vicdan yoksa, sikerim özgürlügü de, demokrasiyi de.
