son albümünü tamamen dinledikten sonra kısaca yorum yapmak istediğim müzisyen. öncelikle albümün en hareketli 2 parçası aylar önceden klip çekilen here's to never growing up ve rock'n roll onu baştan söyleyelim. eşi chad kroeger ile yaptığı let me go gayet leziz bir düet daha evvelden yayınlananlardan. bunun dışında bir önceki albüm goodbye lullaby'de yakaladığı çizgiden devam ediyor gibi. bence iyi de yapmış. o albüm genelde ses tonuna çok iyi giden yer yer slow yer yer hareketli ve genel olarak duygusal parçalardan oluşuyordu. bu albümde o tadı aldım yine. albümün öne çıkanları yayınlanan 3 şarkıdan ayrı olarak ilk dinleyişte dile dolanan give you what you like. marilyn manson düeti bad girl hoş bir çalışma. insanı gaza getirebilecek kapasitesi var ve albümün belki en sert parçası. hello heartache nakaratı güzel dinlenebilir. hush hush bence ilk dinlemede yine dikkat çeken albümün iyilerinden. bitchin' summer dinlenebilir bir şarkı yine, ünlü olmadan evvel country tarzında parçaları vardı albümün, ses tonunu bu şarkıda o senelere benzettim. falling fast soğuk kış günlerinde dinlenebilecek ama fazla dikkat çekici olmayan slow bir parça. 17 albümün geneline göre hareketli ve aynı şekilde 4 dakikaya yakın devam eden bir parça. slippin' on sunshine klip gelebilecek tarzda bir şarkı sanki nedense bana öyle geldi. dile takılan bir havası var. you ain't seen nothin' yet düz bir parça olmuş, albümden hatırlanacak şarkılardan değil nakaratı dışında. hello kitty ise albüme neden konulmuş hiç anlamadım. olmasa da olurmuş, hatta daha iyi olurmuş.
olayı toparlarsak. dinlenebilecek hoş bir albüm. ama asla bir let go ya da under my skin olamaz. ama ilk çıktığı zamanlara bakılınca bu albüm tarz olarak uçurum derecesinde farklı. kış aylarına girerken güzel gidebilecek bir albüm. keyifli dinlemeler.
