şehir dışında okuyorum. ilk sene yurtta kaldım. ancak kaldığım şehirde cemaat yurtları yaygın ve adamakıllı tek özel yurt olduğundan tekel. ve bunu da çok iyi kullanıp her sene aşırı zam yapıyorlar. yurt pahalı gelince aparta geçtim ben de. hem daha ucuz olur diye. tek başıma kalıyorum apartta. ve yaklaşık 1 aydır da esas ''yalnızlık'' neymiş onu anladım. yalnız uyumak, sessiz yemek yemek, gün içinde kimseyle konuşamamak falan.. buraya duygu sömürüsü yapmak için yazmıyorum bunları. insan yalnız kaldığı zaman günahları, pişmanlıkları, hataları geliyor aklına. ve yemek yiyemiyorum. çubuk kraker, bisküvi bile doyurmaya başladı beni. ve düşünmek de var tabii. seçtiğim bölüme sıçayım afedersiniz *. bunu iş imkanları ya da zorluğundan demedim. sosyal bilimlerde esas düşünmektir, düşünürsün, sorgularsın daha iyi bir toplum/kişi için. yalnız kalınca genelden çıkar bu düşünceler; kendini düşünürsün, geçmişini düşünürsün. ''keşke öyle yapmasaydım'', ''çok salakmışım eskiden ya'' gibi düşünceler sarar insanı. tüm bu yaşadıklarımın olumlu yönü ise, daha rahat ders çalışma ortamı ve kitap okumak. aslında büyük tabloya bakınca durum çok da kötü değil, hatta iyi. ama düşünmek var ya işte *
