çocukken sıçarken 'ya biz olmasaydık, ya dünya olmasaydı, allah olmasaydı...' diye akıl yürütmeye çalışırdım, türk olduğumdan ve kafamın çalıştığı bi ana denk geldiğimden. beyin amcıklaması geçirerek hemen son verirdim düşünmeye. hala da düşünüyorum. bir anlam veremiyorum. yokluk söz konusu olduğunda varlığın eksikliği hissedilmez. acı, sevinç, benlik, sevgi, efkar.. hiç bir şey yoktur. bilinç yoktur. varlık dediğimiz şey, yokluğun karşıtlığının çok çok kısa ön izlemesi gibi. sonuç olarak, hala da anlam verebilen yoktur varlığa.
bi de iğneleyici ateist not düşeyim: anlayamadığı olaylar karşısında çocuk misali binlerce mantık hatası içeren bir hikayeye 'inanıp' bu sorgulayıcı ve merak eden bilinç düzeyinden çıkmak kelimenin tam anlamıyla mallıktır.
bu yüzden bilim diyoruz, bak çok eğleniyoruz, sana da çok gülüyoruz diyoruz.
