ne zaman bir kahvehanenin ya da kafenin önünden geçsem içerideki insanlara im(ğ)renerek bakarım. vay be! derim. insanlar dost edinmiş, 3-5 kişi biraraya gelmiş çay-kahvelerini içip sohbet ediyorlar. iş hayatlarının zorluklarından, aile dertlerinden, gelecek kaygılarından sıyrılmış, dinleniyorlar. birlikte oturdukları arkadaşlarını seviyorlar, hayatlarından memnunlar. diğer masalara dostça bakıyorlar. yeni insanlarla karşılaştıklarında acaba bu kim? ne dertleri ne kaygıları vardır kimbilir, biraz sıskacaymış ama okuduğu kitaba bakılacak olursa ilginç biri herhalde diye düşünüyorlar. aralarına katılmak için can atanlar olduklarını biliyorlar. ve bu olgun insanlar çocukları gece 1 lere kadar ders çalışırken, çocuklarımızda bizim gibi gelişmiş, dürüst insanlar mı olacak acaba diye düşünüyorlar?
aralarına katılmak için can atıyorum ama almıyorlar işte, kahretsin!
