küçükken birilerine dalaşmaya bayılırdım ama sürekli dayak yerdim. Bildiğiniz muhallebi çocuğuydum yani. ilkokulda başladı bu dayak yeme faslı. ilkönce kendimden bir üst sınıflardan dayak yemiştim. Daha sonra kendimi geliştirerek 6. Sınıflardan dayak yemeye başladım. Herkeste bana dayak atmayı hobi bellemişti.
Sonunda sıkıldım dayak yemekten. Gideyim bir kickbox'a falan yazılayım en azından kum torbasına dayak atarım diye düşündüm. Orda da dayak... Yok lan yok bu sefer kum torbasına dayak atmayı başardım. Kum torbasına dayak atmamı izleyen kickbox hocası da beni, iyi dövüşüyor falan zannedip çocuklardan biriyle maç ayarlamış. O çocuktan da dayak yedim sonra kickbox'u bırakıp yaz kur'an kurslarına gitmiştim. Orda da kur'an okuyamıyorum diye hocadan dayak yemiştim.
Anadolu lisesinde okumuştum. Şükür orada dayak yemedim. Ama uzun boyluyum birazda fiziğim düzgün diye hep beni kavgalara çağırırlardı. Sanki fight club kurmuşlar gibiydi ibnenin evlatları. Gitmedim hiç. Muhallebi çocuğu olarak kaldım.
Not: o kadar dayak yememe rağmen, yüz derim hiç bozulmadı ve sanırım dayak yemek gençleştiriyor.
Not-2: 26 yaşımdayım hala kimseye dayak atmışlığım yoktur. Kum torbası hariç*.
