Aklımdan bir türlü çıkmıyor, ne yaparsam yapayım bilinçaltımda bir yerlerde kazınmış. Saati, dakikası. Her sabah saat 9:20de yeniden canlanıyor tüm o anılar. Unutmak istesem de unutamıyorum, kurtulmak istedikçe yeniden bedenimi sarıyor, önce ısıtıyor, yakıyor; sonra buz gibi üşütüyor. Onsuzluk tüm bedenimi sarıyor, bırakmıyor.
Her gece tekrar tekrar akıyor göz yaşlarım. Onu unutmak mümkün değil. Rüyalarıma gelir diye bekliyorum ama gelmiyor. Bana küstü mü acaba diye düşünmeden edemiyorum. Oysaki ben ona layık olabilmek için elimden geleni yapmıştım. Ara ara haytalıklarım da olmuştu ama o beni severdi. Severdi değil mi?
Pişmanlıklarım geliyor aklıma. Neden yapmadım diyip kendime kızışlarım. Sonra geri dönüşü yok artık diyip üzülmelerim.
Bazen haykırmak istiyorum. Onu çok özlediğimi, onsuz yapamadığımı dağlara taşlara bağırmak istiyorum. Sonra yine içime atıyor, gözyaşımla anlatmaya çalışıyorum hissetiklerimi.
Bana son bakışı aklıma geliyor. Nasıl çaresiz, nasıl kabullenmiş. Elimi bırakmayışı aklıma geliyor, bırakma dercesine. Gitme dercesine. Çaresizliğim aklıma geliyor, başımı eğerek odadan çıkışım. Başkaldırmayışım geliyor aklıma, hep yaptığım ama o an kaçındığım. Kabullenişim geliyor aklıma, savaşmaktan kaçışım.
En kötü zamanında dahi gülen gözlerle bakışı geliyor aklıma. Gözlerindeki o sevgi bütün vücudumu sarıyor, ısıtıyor. Yine de sevdiklerinden bahsediyor. Aman dikkat edin diyor, ben yokken de ben varmışım gibi davranın diyor. Ve sonra ekliyor Sizleri çok seviyorum.
Sonra başlıyorum; merak etme diyorum, her gece ama her gece aklımda bir tek sen varsın diyorum. Sonra eklemeden edemiyorum: Senin kıymetini bilemedim diyorum, keşkelere doyamadım diyorum. Seni her şeyden çok seviyorum diyorum. Buzdolabına astığım notlar gibi bir de not ekliyorum ucuna: Nolur beni rüyalarımda yalnız bırakma.
