işte böyle. anlatacak da çok şey yok aslında. çok konuşkan biri de değilim. genelde sessizliği seçerim. sessizliği seçmek gizemli olduğundan mı bilinmez ama daha düşündürücü olduğundan olabilir. yani konuşurken ''bir'' düşünürsün, bir güzergah vardır. tabii akıcı olduğu için her kelime yeni kelimeyi, cümleler de cümleleri doğuracaktır. yaratıcıdır da. yalnız, düşünmenin ayrı bir yeri var. kendinlesin. yalnız. yapayalnız. tabii sorular var, cevaplarını kendin ver(ebil)diğin ve ver(e)mediklerin. aslında ikinci tip sorular zor olanlar. birşeyler canlanır kafanda, sonuca ulaşmak üzeresin ama kaçmayı seçer ve es geçersin. lakin o ''soru'' yakanı bırakmayacaktır. artık her sessizleştiğinde o soru yerinden çıkıp seni rahatsız etmeyi başaracaktır. düşünmenin o esrarengiz dünyası artık sadece ıstırap vermektedir. kaçarsın. bir nevi kendinden kaçarsın. bastırmak için tek seçenek basit bir güzergahı seçmek; konuşmaktır. oyalamak, kendini kendince kandırmak. ses karşıya gitmese de sadece konuşmak, iç sesi olabildiğince bastırmak, sustururcasına. ama o pusuya yatmış ve senin verdiğin en küçük çatlaktan dışarı çıkacaktır. acımasızca, acıtırcasına. seçtiği an da en beklemediğin an olacaktır.
belki yazdıklarım bunlar olmayacaktı nitekim olmadı da. 3-4 sefer yazıp silmem sadece entry girmekten ibaret değildi. size ulaşmasıyla da alakalı değildi. ''konuşma'' yerine sadece bu seferlik ''yazma''yı seçmiş olmamdı.
