Duygusal olarak karabasan yaşama durumudur.
Sen ona kitaplar dolusu çığlıklarla seslenirsin , seni duysun istersin ama olmaz. Bir türlü duymaz seni.
Hiç yaşadınız mı bilmem ama , bir insana kendi içinizde " ayrı dünyaların insanıyız " diyebilmenin verdiği o rehavet , indirdiği o hüzzam perdesi çok acayip bir şey dostlar.
Çok komik geliyor uzaktan bakınca. Daha doğrusu trajikomik. Kendi kendine hüzünleniyorsun , müzik dinliyorsun , şiirler yazıyorsun filan ama onun bu durumdan hiç haberi olmuyor.
Uzaktan bakınca komik ama , içine girince daha komik.
Allah kimseye aşk acısı yaşatmasın , hele platonik aşk acısından bahsetmek bile istemiyorumm.