içinde iyi hissettirme kaygısı taşımaz, "ona bir şey olmasın" kaygısı hiç taşımaz. Onun için bir şeyler söylemiş olmanın nesnesi konumunda değildir bu söz; öznedir, nesne ise kişilerdir, bizizdir. Bir kadına gözlerinin güzel olduğunu söylemek onu iyi hissettirebilir, saçlarının ona yakıştığını söylemek keza okşayıcı olur, kilo verdiğini fark etmemiz bile belki bir kutlama sebebidir. Ancak bunların hepsi, billboardlarda sergilenen kadınların özellikleridir ve biz, erkekler, kadında bunu görmek istediğimizi açıkça belli ederiz. Besbelli, gereksiz bir yükümlülük altına sokarız kadını, hem de elimizin tersiyle iterek. Durum buyken, söyleyebileceğimiz en güzel sözler hakkında da uzun uzadıya düşünmemiz gerekir.
Kadınlarla arasının iyi olduğunu iddia eden bir erkeğin iyi iltifat etmesi veya çenesinin iyi laf yapması değildir bunu sağlayan; kadınların çoğu da bu billboardların temalarını yerleştirmiştir hedef tahtalarına. Bu da oyunun ikinci perdesi. Söyleyebileceğimiz güzel şeylerde bile elleri kolları olan bu kapitalizm alametifarikası billboardlar karar veriyorsa eğer, cümlenin nesnesini de, öznesini de, hatta cümlenin kendisini bile yeniden yapılandırmamız gerekir. Bize artık, kadınlara söyleyebileceğimiz en güzel şeyler olarak, anlaşılmaktan uzak, onları derin bir düşün okyanusuna salacak, hiç olmadıkları kadar özgür bırakacak sözler kaldı. Onlar güzel olmak zorunda değiller; biz de erkekler olarak onları beğenmek zorunda değiliz.
