teşekkür etmek için hiçbir şeyi beklemeyin. ölüm ne zaman gelir belli olmuyor. sonra o etmeniz gereken teşekkür içinizde yara olarak kalabiliyor. en sevdiğim arkadaşım ben askerdeyken vefat etti. kan kardeşliğin moda olduğu dönemlerde, 10 yıllık bir kan kardeşim vardı. harbi kan kardeştik biz. kan birleştirme formalitesinin ötesindeydi yani. askere gitmeden bir gün önce beni evden alıp hamama götürmüştü. tellaklık yapmıştı bana. sağlam dayağını yemiştim o gün. izin kullandığım zaman görüştük tekrar. dönüşte beni elleriyle askere teslim etti. son görüşümmüş. sık sık telefonlaşırdık. bana bir gömlek yollamıştı, hediye olarak. teşekkür için ha bugün arayacağım ha yarın derken zaman geçti. bir ara telefonlar kesildi. ben arıyordum telefonu sürekli kapalıydı. ortak bir arkadaşı aradım, bir iki bahane sıraladı ama yemedim, zorladım, gerçeği söyledi. ölmüştü. sanki ben ölmüştüm. hemen geri dönmek istedim sanki kurtaracakmış gibi ancak olanaksızdı. nöbette, intikalde her yerde aklımdaydı. sürekli dua ediyordum. bir gece rüyama girdi. "ben sürekli seni ziyarete geliyorum, sen neden bana gelmiyorsun?" dedi. beynimden vurulmuşa döndüm. kaçmayı bile düşündüm ama fayda etmeyeceğini biliyordum. tezkereyi alır almaz, evden önce mezarlığa gittim. görevimi yerine getirdim. sana bir teşekkür bile edemedim. mekanın cennet olsun kardeşim.
