her şiiri ayrı, apayrı, bambaşka yaşanmışlıkların tadını dilimize yapıştırırken bu yukarıda bahsi geçen bir destandır. "eflatun gözlerin olduğunu bilmiyordum" diye başlar, dona maria'dan, paris'teki reno grevinden girer bir aşkı, bir tarihe tanıklık ederken eş zamanlı ağzınıza sıçarak anlatıp durur. "ben ki cehennemde bir allah gibi yalnızım" derken kastedilenin insanlardan uzaktalık olmadığını, aslında bu "cehennemde bir allah gibi yalnız" olmanın kişinin, kendisini yalnız bırakmak olduğunu anlarsanız geceleri o bahsi geçen çan sesleri uyur uykunuzdan sizi de uyandırır.
gene de gözlerim dolar gariptir "bi gazete aldım ama evde okuyacağım" kısmı ve "geceleri benim için dua etmelisiniz" kısmında.
sanırım yaşama isteğimi sırf kesmek için beslenen kurbanlık besiler gibi besliyor şiirlerin.
