Bir arkadaşım var sözlük. Ona üzülüyorum bu aralar. Annesi ameliyat oldu böbreğinden. Sol böbreği alınacakken sağ böbreğini aldılar. Şaka gibi di mi? anlattıkça gülesim geliyor ama doğru bu. Bir doktor, ameliyattaki hemşireler, anestezi uzmanı. O sıra ameliyathanedekilerin hepsi. hepsi bu hatayı yapabiliyor. geçen gece bir arkadaşımla yanında kaldık destek olalım diye. Oturduk sabaha kadar. Zaten babası da yok. Tutunduğu tek dal annesi. ablaları zaten evlenmiş, herkes düzenini kurmuş. Nasıl korktum ama ilk söylediği zaman. Nasıl da kızdım doktorlara. en çok arkadaşıma üzüldüm. annesi neyse ki iyi şimdi. En azından ameliyat olmuş birine göre. Ama bir hafta içinde böbrek bulunmazsa diyalize bağlanacak sanırım.
Çok şey demek istiyorum gerçi. Çok şey yazmak istiyorum. Kızmak istiyorum. Ama elimden de gelmiyor bir şey. Sadece arkadaşımın yanında olabiliyorum. Umarım iyileşir, umarım çok daha iyi olur diyorum.
Hastane ortamında da kalınca, hele yoğun bakıma girince, insanın kafasına dank ediyor. Sağlığın geri dönüşü yok. Ailemizin de. bakıyorum da öyle boktan şeylere üzülmüşüm ki. Kendimi salak gibi hissediyorum. Ki belki de öyleyimdir. Yine de bunları değiştirmek benim elimde. Ve değiştireceğim de. Belki o zaman her şey daha iyi olur. Kim bilir?
