4 gün önce dedemi kaybettim, onu bir daha asla göremeyeceğimi ölümünün 2. günü anlayabildim ancak.
4 gün önce bana, babamdan çok babalık yapan adamı, ölürken bile beni düşünen adamı kaybettim. Şimdi onun boşluğu hiç bir zaman dolmayacak.
4 gün önce canımdan canı kaybettim. Ölümün bu dünyanın en acımasız gerçeği olduğunu kabul etmek zorunda kaldım. Baktığım bebekte bile ölümü görüyorum artık. O da bir gün ölecek arkasında kanayan yürekler bırakarak.
Ve ben 4 gün önce kaybettiğim adamın ölmesi için dua ettim gecelerce. Yakalandığı hastalık onu günden güne bitiriyordu, gözümün önünde acıyla kıvranıyordu ama benim elimden hiç bir şey gelmiyordu. Daha fazla acı çekmesin diye yalvardım Allah'a. Öldüğünde şükür ettim daha fazla acı çekmedi diye ama onsuzluk da koydu ruhuma. Ne kadar acı.
