felsefi anlamda son derece tutarlı bulduğum devrimdir. Nietzsche'den ve Deleuze'dan iki alıntı yapacağım. ilki Nietzsche'den:
Sonunda yüklem ve nesneye baktığımız gibi özneye de biraz ironiyle bakmamıza izin yok mu? Filozof gramere duyduğu inancın üzerine çıkmayacak mı?
Ve Deleuze:
Gramer açısından doğru cümleler kurmak normal birey için toplumsal yasalara herhangi bir boyun eğmenin önkoşuludur. Birtakım kurumlara ait olan herkesin grameri bilmesi beklenir. Dilin birliği kökensel olarak politiktir
Aslında yapılan alıntılarda "durum" son derece nettir. Deleuze'un gramer ve politika üzerine bu düşünmeleri bizi siyasal bir ortama çeker. Osmanlı'nın yıkılışının ardından kurulan Türkiye Cumhuriyeti, karşı olduğu bir yapı olan Osmanlı yapısına pek çok alanda karşı çıkmıştır. Bu anlamda harf devrimini gerçekleştirmesi bir kurum olarak "Osmanlı" algısından sıyrılıp kendi "kurum" algısını yaratması anlamında son derece mantıklıdır.
Çünkü mevcut bir grameri bilmek, bir sisteme boyun eğmektir. Bu sonsuz bir sarmaldır ve sürekli kendini yeniler, yineler... Her yneleyişinde de farklı bir durum ortaya çıkartır.
