benimdi artik hayalini kurduğum ayakkabılarım 6 ay sürmüştü lanet olası , harçlıklarımı biriktirmek.
çubuk alinin whatsapp den haber vermesiyle, mahalleden kızlarında oldugu tipik bir park buluşmamızda yeni ayakkabılarımı hepsi görmeliydi.
her zamanki bankta otururken ben konuşmuyorum ayakkabılarım konuşuyordu sanki ; ne olduysa şakalaştığımız o anda oldu...
kocaman bir köpek bokuna basmıştım! allah kahretsin, bütün çubuk arkadaslarım gülmekten yerlere yıkılıyordu.
artık çubuk çizgili pijama mahallesinin alay konusuydum...
kaçarcasına uzaklaştım parktan. igrenç köpek boku ayakkabımdaydı kendimden utandım, iğrendim parktan evin balkonuna kadar
bok izini takip etmek mümkündü....
evdede alay konusu olmuştum zaten, artık balkonda bana hergün o igrenç olayi hatırlatıyordu. hem karizmadan hem ayakkabılarımdan olmustum artik. köpekleri ve parkta köpek gezdirenleri gizli düsman olarak görüyorum. hey çubuk lee nasılsın diyen köpek sahiplerine içimden küfürlerin el değmemişlerini saydırıyorum. balkondaki boklu ayakkabimi ise, bir gün temizlemek zorunda kalacağımı bildiğim için aylardir kuruyup kendi kendine düşmesini bekliyorum. her balkona baktığımda içim burkuluyor vede midem bulaniyor...
