çok özledim. en çok da kardeşimi özledim, ablamı, annemi, babamı. odamı, yatağımı, nevresimlerimi, perdemi özledim. arkadaşlarımı da çok özledim. onlarla beraber salak saçma şeylere saatlerce gülmeyi özledim. kardeşimin nefes almadan sıkıcı oyunları hakkında konuşmasını özledim. ablamla birlikte ikimizden başka kimsenin kolay kolay anlayamayacağı esprilere gülmeyi özledim. annemi kızdırmak için bağıra çağıra şarkı söylemeyi; onun bana kızmayıp aksine gülmesini özledim. doğru dürüst yemek yemeyi özledim. bırakmak zorunda kaldığım kıyafetlerimi, ayakkabılarımı ve diğer eşyalarımı özledim.
hiç sevmedim bu uzaklığı. her şeyi bırakıp gidesim var. geri dönesim var. soruyorum kendime en başta neden bırakıp geldim ki diye. özlediğim o kadar çok şey var ki ve hepsi de çok uzakta.
konuşacak, dertleşecek birinin varlığını özledim. birine sarılıp zırlamayı özledim. bu kadar zor olabileceğini hiç tahmin etmemiştim. bilseydim bu kadar zor olacağını, yine de gelir miydim diye merak ediyorum, düşünüyorum fakat bir cevap bulamıyorum.
