hayaller, gerçeklerin acımasızlığını gördükçe hayal kurmamaya başlıyoruz, çünkü biliyoruz ki hayallerimiz hiçbir zaman gerçekleşmeyecek. ama hayal kurunca mutlu olabildiğimizi unutuyoruz, sıkıcı ve monoton bir hayat yaşamaya başlıyoruz zamanla.
samimiyet, önceden arkadaşlıklar daha bir güzelmiş sanki, ben görmedim onları burda görmüş geçirmiş biri gibi anlatamam. ama babamdan, annemden, ananemden dinlediğim kadarıyla önceden daha samimiymiş herkes. çıkar üzerine kurulu ilişkiler yokmuş mesela. paranın bu kadar önemli olmadığı bir çağda yaşamak isterdim.
yaşama sevinci, eskisi kadar değil artık, çocukken daha bir mutluyduk sanki. hayatın gerçekleri bize adeta bir tokat gibi vurdu ve kendimize geldik. yalan, iki yüzlülük, çıkar, menfaat... bunların anlamlarını bile bilmezken, en yakınlarımız bize öğretti bunları. sağolsunlar hepsi...
içimizdeki çocuk, doksan yaşına gelse de, içindeki çocuğu öldürmemeli insan. çünkü içimizdeki çocuk bizim hayal kurmamızı sağlayan şeydir. yaptığımız, yaşadığımız her şeyden zevk almayı bilmeliyiz, yoksa yaşamanın ne anlamı kalır ki?
ve saflığımızı kaybettik, yüzümüz kirlendi. yalan söyler olduk, pembe, beyaz, mor yalanlar. yalanın rengi olmaz halbuki.
