hayatı yaşama biçiminize ortak olacak, ona kolaylıklar sağlayacak birini bulduğunuzda dünyanın en güzel şeyidir evlilik. sultanlık o zaman başlar asıl.
ps oynamaktan, arkadaşlarınızla bira içmekten keyif mi alıyorsunuz mesela? o zaman ayda 2 gün '' erkek erkeğe'' geceniz olur. ( erkek erkeğe deyince de bir çirkin oldu, neyse) eşiniz size gerekli yiyecek, içecek ve ortamı sağladıktan sonra annesine ya da arkadaşlarına gider ( ya da gitmez, arkadaşlarınızın sevgilileri- eşleri de gelir onlar da kendilerine plan yaparlar). akşam geldiğinde ev savaş alanı gibi olsa da gık demez, '' kocam mutlu olmuş, deşarj olmuş'' derse, ertesi günü siz uyanmadan etrafı temizlemiş, kahvaltı hazırlamış ve sizi güler yüzle uyandırmış mesela, en ufacık imada da bulunmuyor üstelik. '' keyif aldınız mı hayatım? ee kim kazandı? '' diyerek, yaptığınız ( ona göre gereksiz) aktiviteyle ilgili bir iki soru sormasıyla anlatacağınız üç beş kelimelik özetle sohbet edeceğiniz sabaha gözünüzü açmak... bence sultanlık bu.
ne bileyim üstün başın temiz, sevdiğin yemekler pişiyor, eve gelince bakımlı bir kadın karşılıyor seni gülümseyerek. işle ilgili sıkıntını paylaşabiliyorsun, arada geyşalığı tutuyor hatun kızımızın patilerini yıkayıp masaj yapıyor falan. sonra ne bileyim güzel mezeler yapıyor falan... yok yok bekarlık sultanlık değil, kesinlikle değil.
