14.
-
çocukluktur... Hayatın acımasız yuzunu gorursun buyudukce, yedıgın kazıkları hatırlarsın her gecen gun, hele bır de en deger verdıgın ınsan yapmıssa sana bunu o gecen her her gune lanet edersın, mutlu cocuklugunu anımsarsın buyudukce, mutsuz gelecegıne bakarsın ılerledıkce, yalnız, sessız, caresız gelecegıne... Hergun yanındasındır oysa kı... Ama gormez onun gozlerı senı, baskasındadır cunku... Dıkkat cekmeye calısırsın buyudukce, sırf sevdıgıne yaranmak ıcın, en saf duygularla baglanırsın buyudukce, kopamazsın buyudukce, sen buyudukce sevgınde buyur cunku... Ama "O" bır turlu gormez, yada gorurde gormezden gelır, ust uste ust uste kanatlandırır gonderır mesajlarını gozlerının önunde, canın acır buyudukce, "yeter artık, gormek ıstemıyorum bıttı bu kadarına da dayanamam"ların en fazla 3 gun surer. Özlersın cunku buyudukce, yanındayken bıle özlerın büyüdükçe... Ve nihayetınde herseyın kaybedersın buyudukce, bır seye sahıp olmak ugruna...
