o ne acı bir gündü öyle..
uyanıktım deprem oldugu vakitte.
su içmeye kalkmıştım sarsıntıdan birazcık zaman önce.
yaşım 13, izmirliyim, izmirdeyim..
''büyük bir sarsıntı oldu hissettin mi?'' dedi önce babam anneme. onlar da uyanmışlardı.
sonrası hiç uyuyamadık.
sabaha kadar televizyon başında olup bitenleri dinledik.
aksilik ya o sabahta tatil için hazırlanmıştık.
gitmiştik de.
tatili batsın!
depremi hissetmiştik lakin o insanları hissedememiş miydik?
ne tatili anne? ne tatili baba!
ölenle ölünmez derler ya hani, hayat her halükarda devam edermiş? etmiyormuş bunu ögrendim. ölen onca kardeşimizin üzerine devam etmiyormuş. 17 agustos depremi benden bedenen bir şey almadı ama manen almış olacak ki ne zaman gelse aklıma içim burkulur, gözlerim bugulanır, kendimden utanırım..
hem de çok..
