sanıyorum 90'ların ilk yarısıydı. sarıgazi'deki askeri lojmanlardan bir tanesinde dayı kişisinin saray bosna'da olduğu bir dönem akşamında oturmuş okey oynuyorduk yengem ve bana ayarlamaya çalıştığı yeğeni ve onun ablası ile. o sırada benden iki yaş küçük olan dayımın kızı da okey oynamak yönündeki bütün isteğine karşın yengemin barajını geçemediği için kanepede uykuya dalmıştır hırs ve sıkıntısından. konum olarak sırtım dönük olan kuzenim tam taş atacağım sırada girmiştir;
"atma, atma, atma... onu atarsan biter."
bütün ekip yarılmıştık akabinde ve garibim uyanmış ve "ne oluyor" derken yüzünde de "kesin bana gülüyor lan bunlar" ifası peyda olmuştur.
