--spoiler--
Yenilen elmalar, gençliğin günahlarına, kameraya bakmadan durma girişimiyse insanın kendisiyle olan mücadelesine, kafkaesk bir dille işaret ediyor. Sahneler arasındaki kopukluk ise gündelik hayatımızın bölünmüşlüğünü ve bağlantısızlıgını simgeliyor. Sanatçının dadaizme ve bilhassa varoluşçuluğa yakın duruşu ise hem taktıgı siyah gözlükle, hem de -üşüdüm- serzenişiyle kendisini belli ediyor. Varılan son nokta -geçmiyor lan- ifadesiyle çarpıcı bir şekilde vurgulanıyor.
--spoiler--
