ah şu ortaokul yılları, ne çocuksun ne adam, ne varsın, "niye" varsın yıllarım. kendimi kurmalı duvar saatinin sarkacı gibi hissederdim.. bir tarafım yükselir, co$ar. bir tarafım arzın merkezine merkezine herşeyi reddedercesine kanırtırdı.
insan dediğin sevildiğini bilsin diye severmi$ gibi mi yapar acaba diye düşünmüştüm o yıllarda. 'niye seveyim ki bir başkasını? niye kendimden çok değer vereyim ki herhangi bir insana?' diye sorarken bünyeme, beynime kızar, gider ders çalışırdım. uslanmazdı beynim. daha çok düşünür, daha çok reddederdi normal(!) olan herşeyi. erken ergenlik de deseler, hiperaktivizm de deseler yediremediler bana yaygın yanlışlarını doktor amcalar.
sevdiremediler kimseyi bana sevdiklerim. sevmiyordum öperken özgeyi de nalanı da. anlatması güzel oluyordu masum pipi muhabbetlerinde. sırf ondan öptüm bir süre.
nietzsche varmış eskiden, senin gibiymiş o da dediler. insan sırf sevildiğini hissetmek için rol yaparmış oğlum, sevgi diye birşey yokmuş. çıkar varmış ulan çıkar dediler. saniyesi tamamlansın da donk donk diye vursun diye bekleyen saatbaşı gongları gibi gonglamaya başladım o an. saatim gelmişti. öyle kallavileşmişti ki idefiksler; sevmiyordum artık sevdiklerimi de.
-s.ktirin gidin ulan narsist i.neler!
dalmak için bir boşluk aradığım hayata girdiğim oyuktur sevgisizlik.
- açmış bakmış dolabı şeker de sanmış ilacı misali aşırı dozdan iflas etti bünye sonraları.
kaybettim kalkanımı, kaybettim sevgiye ihtiyaçsızlığımı, savunmasızım bundan böyle.
