tek taraflıdır bazen. kendine bile itiraf edemediğin ama hani o huzur bulduğun geçmiş anları, anıları, yerleri özlemek, o günlerin geri gelmesini beklemektir. sadece içten içe ummaktır. kişilere duyulan özlem değil de , o garip huzuru bulduğun yerlerde nefes almayı özlemektir beklemek. ama yeterli değildir. belkide o yerlerdir asıl seni bekleyen. yani kalkıp adım atman gerekir bazen oturup beklemektense. beklersin... bilinmeyen günleri, saatleri, ayları, yılları, yerleri, hatta hiç tanımadığın insanları beklersin sürekli. ama sonuç olarak ise boştur, boşadır, boşunadır.
