sahne sanatları içerisinde, oyuncunun yetenek ve kapasitesine bağlı olarak yazılı bir metne bağlı kalmaksızın sözler ve konuşmalar uydurduğu; eskilerin deyimi ile tuluat yeni adıyla tiyatral anlatımlar ve onlar içerisinde de komedi türü, belki de en zorlarından biridir. zira insanları, dokunaklı sözler sarf ederek ağlatabilir, sloganvari sözlerle tüylerini diken diken edebilirsiniz. ancak, iş güldürmeye gelince cidden zorlaşır. hele ki bunu tüm seyirci kitlesi yada en azından çoğunluğu üzerinde başarmak daha da güçtür.
komedyenlik, ilkin parlak bir zeka ve sonrasında da yaratıcılık becerisi gerektirir. bu bağlamda, atalay demirci ile cem yılmaz'ı mukayese etmek için vakit henüz erkendir. zira bilemiyoruz ki! atalay demirci, eteğindeki tüm esprileri döktü mü-dökmedi mi? gözlemciliği, zekası ve becerileri, onun yeni yeni espriler yaratabilmesine imkan verecek mi? yoksa, eldeki-avuçtaki tüm espriler bundan ibaret olup gerisi gelmeyecek ve bundan sonraki gösterileri de ufak-tefek değişikliklerle birbirinin tekrarları mı olacak?
