askere gideyim. teskereme 2 hafta kala pusuya düşeyim. mezarımın önünde sırf emiri uygulama niyetiyle 1 dakika saygı duruşuna geçsinler. 3 günde unutulayım. ölümüm teröristlere moral olsun, vatandaşa taş çatlasa 5 saniyelik hüzün yaşatsın. facebook ve twitter milliyetçi kemalist sayfaları ölümümden prim yapsınlar, ''aha bu pusuya düştü, yazık'' diye. babam ''vatan sağolsun'' desin, milliyet'e kapak haberi olsun. erdoğan ''bıçak kemiğe dayandı'' desin. boş dağa bomba atsınlar, ''50 pkklı öldürüldü'' diye zaman gazetesine manşet haberi verilsin.
not: hikayemin neredeyse tamamı, her ölen askere olağan şeylerdir. ben alıştım. bu hikayenin gerçekleşmemesi için bu devletten siktirip gitmeyi planlıyorum. facebook kemalistleri devleti savunabilir. türk kadının vajinasında doğmayı ben seçmedim. benimde en az isviçredeki tatil yapan askerler kadar yaşama hakkım var.
