Bu nasıl nesil lan? Cebimde kalan tek tasoyla çıktığım bir günde, bütün mahalleyi üterek eve poşetle geldiğim günleri ve o gecenin mutluluğunu hatırlıyorum. Televizyonun tek müsait olduğu saatlerde(sabah 6) kalkıp abiyle dönüşümlü atari oynadığımız günleri. Sınıfça pikniğe gittiğimiz günlerde okula şortla gitmenin verdiği garip hazzı, eskimonun 250 bin lira olduğu zamanları, annenin camdan oyunun en can alıcı noktalarında bağırmasını flan.
Arada memlekete gidiyorum da ağlıyorum bunları düşündükçe. O mahalle, kaleler kurduğumuz yollar flan bomboş hep. Bir tane çocuk kalmamış. Arkadaşım dediklerimde türkiye'nin dört bir yerinde, iş güç sahibi olmuş, çora çocuğa karışmış.
Düşünüyorum da iyi ki doksanlarda geçirmişim çocukluğumu. Aileler çocuklarını hapsetmeye devam etsin, okulda dershanede gecesini gündüzünü geçiren çocuklar evde de internete mahkum olsun. Ortaya böyle bok gibi bir nesil çıkar işte.
