değer bilmemek. sürekli şükrediyorum ama düşünmeden ağız alışkanlığından. 4 5 gün önce arkadaşlarla kordona oturduk, aldık nevalemizi yiyip içiyoruz bir taraftan da muhabbet gırgır takılıyoruz, yanımıza bir oğlan geliyordu. ben içimden 'bi bitmediniz iki dakka rahat oturamadık diye'söylendim çünkü 2 saat oturuyorsunuz, bi çingenesi geliyor gül al diyor, bi çakma gözlükçü parfümcü geliyor bi sigara isteyeni geliyor bitmiyorlar diye. yaklaştıkça yüzünü gördüm gelen genç arkdaşın eli yüzü temiz uzun boylu ortalama bir genç. kafamı önüme eğdim arkadaşlarım da öyle ilgilenmedi pek sıkılmıstık çünkü sürekli gelenlerden. selam verdi başladı anlatmaya, elinde bir dergi engelliler ile alakalı bir dergiydi. başta onun da engelli olduğunu anlayamamıştım sonra elinde ki dergiyi uzattı anlatmaya uğraşıyordu fakat öğrenci olmamızdan mütevellit fazla paramız yoktu. almak istiyordum fakat elimden birşey gelmiyordu arkadaşlarımın da keza öyleydi. sonra bir laf etti ve içim cız etti 'hocam benden çekinmeyin neden çekiniyorsunuz kötü birşey yapmıyorum ben' dedi ve arkadaşın elinde ki dergiyi aldı uzaklaştı arkasına bakmadan. öyle utandım ki kendimden yerin dibine girmiştim. arkadaşlar devam etti muhabbete hiç olmamış gibi ama ben edemedim. koşup arkasından yakalayıp utanma kardeşim sen biz utanalım diyesim geldi ama ona bile cesaretim yoktu. kafamı çevirdim düşündüm. insanlığım nerede kaldı diye. fazla param yoktu o an cebimde 10 lira vardı ama yemeye içmeye eğlenmeye para buluyordum neden o yardımı yapmadım ki diye küfrettim kendime sonra insanlığımın ve hepimizin insanlığın ölmeye başladığını düşündüm uzun uzun hüzünlendim kendi kendime. herşeye vakit, para bulabiliyoruz ama diğer insanlara yardım etmeye gelince iş bulamıyoruz onu anladım artık..
