1. sınıftayım. mal mal oturuyorum, bir şeyden haberim yok. az önce bahsettiğim ibne hoca beni tahtaya kaldırdı.(bu sırada ağlamak üzereyim, neden niçin ağlıyorum bilmem ama sanırım heyecanın doğurduğu bir sonuçtu bu) tahtaya dokuz yazmamı istedi. hayatıma ilk defa tebeşir alan ben korkunun verdiği etki ile kocaman bir '9' yazdım. bizim ibne bağırarak 'o yazıyı küçültüyorsun' dedi. lan ben tahtaya tebeşiri değdirince kontrolsüz bir güç bana hakim oluyor sanki, istemdışı kocaman daireler yapıveriyorum ve belki de dünyanın en büyük '9'unu yazma yolunda bir rekora koşuyordum..bir daha uyardı bu ibne..
-oğlum yazdım işte 9'u. ibne misin, mal mısın. aferin demiyor da yazını küçült diyorsun..
diyemedim tabii. zira altıma sıçmak üzereydim o an. 3. denemem de felaketle sonuçlanınca ibne, orospu kadın saçımdan tuttuğu gibi tahtaya yapıştırıverdi kafamı. sınıftaki kimse gülmüyordu, demek durum çok ciddiydi. o anda nasıl sıçmadım ve işemedim hala çözmüş değilim. belden aşağım tutmuyordu sanki.. nihayetinde dayağımı yeyip oturdum sırama..
işte gençlik, en uğursuz sayımın 9 olma sebebi de böyle bir olaydır..
