sanki, uzaktan yaklaşan ölüm ve kortejinde taşıdığı yanılgılarımla sensizliği hissettirmeye başlıyor sen kokan rüzgarlar. aksi seslere bile tıkamaya çalıştığım anda kulaklarımı, bu yangı ve bir yanılgı masalı duyar gibiyim. hiç-bir-şeyine söylenen sözlerin ironik, karartılı sesleri gibi birazda...
sen olabilmek gibi yaşamaktan ibaret şu sıralarda yaşantım. yanına yaklaşabilmek için biraz da. hani aynı mekanın yolcularıymışız gibi. avunabilecek kadar bile gücüm olmadığına göre artık ölebilirim. merhaba... *
