ben daha 7 yaşındayken babam ablama sulu boya almış ve nasıl kullanıcağını gösteriyordu. tabii o zamanlar masa denen bişey yok. yemeği bile yerde yiyoruz. ömrümde ilk kez sulu boya gören ben bi öğrenme edasıyla babamın yanına geldim. babam ben gelene kadar güneşi çizmiş gökyüzüne geçmişti bile.
ben gene biraz alan araştırması yapayım derken bi baktım yerde bardakta fanta duruyor. babam arkası dönükken bardağı dikişimle yüzümü buruşturmam bi oldu. onu boyalı suyu orada yutmak zorunda kaldım. ah şu zorundalık hissi! içimde bi garip his oldu böyle aptallıp ile saflık arası bi pişmanlık duygusu. herşeye atlamamam gerektiğini ilk o gün anlamıştım.
